Paolo Paliaga is een Italiaanse pianist/componist, hij werkt met het Alboran Trio, het Paolo Paliago Quartet en het Horizon Quartet en is ook solo te horen zoals op dit album, hij nam zo’n 15 albums op. Hij studeerde met grootheden als Arrigo Cappelleti en Enrico Pieranunzi, bovendien haalde hij een graad in politieke wetenschap in Milaan en een PhD in sociologie. Hij componeerde soundtracks voor diverse films en bracht een aantal jaren door in Frankrijk waar hij een cd opnam met de groep Faena. Met het Alboran Trio speelde hij door heel Europa en het was de eerste Italiaanse groep die een exclusief contract kreeg aangeboden door het prestigieuze Duitse ACT label.

“Waarom een solo piano album? Ik beantwoord deze vraag door te vertellen wat deze ervaring voor mij betekende. In solo piano zijn alle drie de elementen van muziek- ritme, harmonie en melodie- geconcentreerd in de handen van de pianist, meer dan dat, het hangt af van zijn artistieke volwassenheid, zijn visie en op zijn esthetische benadering naar de wereld”, aldus Paolo in de hoestekst.

Het album vangt aan met het dromerige “The song of waves”, een compositie van Paolo zoals op zes na, alle nummers. Het is altijd verbazingwekkend bij het beluisteren van solo jazzpiano dat elke pianist zijn eigen klank, speelwijze en benadering heeft, het is daarom dat ik jazz prefereer boven klassieke muziek waar de bladmuziek vaak belangrijker is dan de eigen interpretatie. Het spel van Paliaga valt op door de heldere klank en de rust die het uitstraalt. “Lejos” (ver weg) is een vrolijk voort huppelend nummer dat weer een andere kant van Paolo laat horen, het bekende “You’d be so nice to come home to” van Cole Porter krijgt hier een heerlijke uitvoering van Paolo waarbij linker- en rechterhand fraai met elkaar communiceren, knap. Hetzelfde effect gebruikt hij in het aanstekelijke nummer “Surprise” een juist gekozen titel. Er staan 17 nummers op dit album hetgeen impliceert dat de gemiddelde lengte kort is, dat zorgt voor een grote afwisseling.

Het langste nummer is “Prism” van Keith Jarrett, een juweeltje. Een en al vrolijkheid straalt de versie van “O Grande Amor” van Antonio Carlos Tom Jobim uit, vrolijke klanken die doen denken aan zonneschijn en gelukkige tijden zonder dictators en ander tuig. Verrassend is ook “Evolving Frug” met zijn steeds herhaalde ritme patroon, zo staat dit album vol met nummers die je aanspreken door hun lieflijke klanken, het aanstekelijke ritme of de fantasieën die het oproept. Een van de ontroerendste vind ik “El pueblo o undo jamás será vencido” (Het verenigde volk zal nooit verslagen worden, een Spaans strijdlied uit 1973 geschreven door de Chileense componist Sergio Ortega Alvarado, het werd gebruikt door de volksfront regering van Salvador Allende). Een indrukwekkende compositie. Mocht het nog niet duidelijk zijn, dit album is een regelrechte aanrader.

Jan van Leersum.